بررسی استعاره ، نماد و اسطوره در غزلیات شیخ فخرالدین عراقی

بررسی استعاره ، نماد و اسطوره در غزلیات شیخ فخرالدین عراقی

• فرمت WORD با قابلیت ویرایش
• صفحات 132
• دارای منابع درون متنی و پایانی
• فونت متن بی نازنین 14
• فهرست بر روی لینک زیر قابل نمایش است.
• فهرست مطالب بررسی استعاره ، نماد و اسطوره در غزلیات شیخ فخرالدین عراقی
• متون ذیل از متن فایل نمی باشد.

بررسی استعاره ، نماد و اسطوره در غزلیات شیخ فخرالدین عراقی

ویژگی آثار فخرالدین عراقی

آثار فخرالدین عراق آینه ای است که افکار و آرای ابن عربی در آن منعکس شده است. تمام عرفان نظری عراق درباره عشق، حالات و اهداف آن است. او در آثارش از به کار بردن اصطلاحات فلسفی زیاد و دقیق پرهیز می کند.

 به عبارت دیگر، عراق هیچ توجهی به نظرات فلسفی و کلامی ندارد. در آثار او مشکلات مربوط به عالم غیب با استفاده از زبان عاشقانه رنگ دیگری به خود می گرفت… عشق کلیدواژه مهمی در آثار عراق و ابن عربی است با وجود آن زیبایی طبیعت و مردم است. ارتباط تنگاتنگ با حقایق الهی دارد و مسئله آفرینش زنده عملی مستمر است که بدون وقفه و بدون تکرار ادامه دارد.

آتش درونی و شور عشق او را در کلامش می توان دید; به نظر می رسد غمی که در کودکی هنگام تلاوت آیات قرآن در صدای او برخاسته، به تصنیف های بعدی او نیز کشیده شده است. عشق به اصل حیات را در تک تک بیت های او می توان دید.

و مرحوم صفا در این زمینه می فرمایند عراق عاشقی پرشور است که کلامش دو چندان از شهوات و عواطف باطنی و کمال روح او سخن می گوید.

 شوق در شعر او نشانه ای سوزان در درون اوست و گاه این شور با تعمق در معرفت عرفانی و حقیقت عرفانی همراه است و گاه با توصیف بدیع و بی سابقه از احوال سالکان و زائران.

بی شک عراقی یکی از بزرگ ترین و هنرمندانه ترین شاعران عرفانی ادبیات فارسی در قرن هفتم هستند.

 وی از نظر تاریخی شاعری بود که در دوره ای مرتبط یا مقارن با بزرگترین قطب های ادبیات فارسی یعنی حضرت مولوی (متوفی ۶۷۲ هجری قمری) و شیخ عجل سعدی (متوفی ۶۹۰ هجری قمری) می زیست.

پس از مدتی حافظ، خورشید تابان ادبیات فارسی نیز با پرتوهای درخشان خود، جهان ادب را روشن کرد. عراقی ها در چنین برهه ای از تاریخ وارد دنیای ادبیات فارسی شدند..